Berichten

Ien en Jos@ 10:05 23-07-2009
DEEL 2

Vrijdag 17 juli
----------------
We doen het rustig aan vanmorgen. We pakken alle spullen in en verlaten
met weemoed dit prachtige plekje. We nemen het pondje van 9 uur naar de noordkant
van het park. Hier zit verreweg het meeste wild. Simon, onze gids, staat
al op ons te wachten. Het park is verrassend goed gevuld met wild. Naast
het 'kleine spul' komen we al snel de eerste olifanten en giraffes tegen.
Op sommige plaatsen is het gras zo hoog dat we er niet overheen kunnen kijken.
Ons doel is de nijldelta, waar de Nijl in Lake Albert stroomt. Naast veel
wild zijn hier ook veel vogels te zien. Na enig speuren vinden we de prachtig
roze carmine bijeneter en hoe verder we de delta in trekken hoe meer we er
zien. Prachtig! We hebben Simon voor 3 uur ingehuurd, maar na 5 uur zitten
we nog midden in het park. We kunnen nog uren door gaan, maar willen wel
voor donker in de volgende lodge in het zuiden van dit park zijn. In de luxe,
maar zeer ongezellige Paraa lodge lunchen we voor een klein vermogen. Hiervoor
hebben we wel een tafel met uitzicht over de Nijl.
Voor het dubbele tarief vullen we de tank wat bij en nemen de pont van 15
uur. Het is ruim een uur rijden over een slechte naar de Sambiya lodge. Ten
zuiden van de Nijl is veel minder wild en door de dichte begroeiing is er
weinig te zien.
Bij de Sambiya lodge wacht ons een onaangename verrassing. Het reisburo
waar we de lodge hebben gereserveerd heeft ons belazerd. We hebben gewone
hutten betaald, maar ze hebben voor ons de goedkope banda's gereseveerd.
Het zijn net gevangenissen. Geen licht, alleen een bed en gemeenschappelijk
sanitair. Na veel heen en weer gepraat krijgen we de enige nog vrije hut,
maar moeten we 50 dollar bij betalen (bovenop de 150 die ik al had betaald).
De hut is ook niet veel soeps. Als even later het diner van diarree kwaliteit
blijkt te zijn heeft deze 'lodge' helemaal afgedaan.

Zaterdag 18 juli
------------------
Zonder douche (die was steenkoud) verlaten we snel dit roversnest en rijden
naar de bovenkant van de Murchison watervallen. We hebben Juan Carlos uitgenodig
met ons mee te gaan. Hij werkt voor Artsen zonder grensen en zit zonder vervoer
een paar dagen in deze zwijnenstal (hij vindt het ook vreselijk). Gisteravond
uitgebreid met hem getafeld en over de problemen van het noord-westen gehad.
Er is daar erg veel armoede, nog steeds veel geweld in de vluchtelingenkampen
en 95% van de kinderen jonger dan 5 jaar heeft malaria. Ook het probleem
van de kindsoldaten (leider Kone komt uit het dorp waar hij is gestationeerd)
komt uitgebreid aan bod. Erg interessante gesprekken. Hij wordt van de week
hier opgehaald en is blij even wat van de omgeving te kunnen zien.

Je kunt tot heel dichtbij de watervallen komen. De Nijl is hier al vrij
breed en wordt hier met veel geweld door een nauwe kloof geperst. Best indrukwekkend.
We laten de watervallen een uurtje op ons inwerken, waarna we terug rijden
en koers zetten naar Budongo forest. De bebossing wordt steeds dichter en
als we bij het Pabidi station aankomen is het veranderd in een dicht oerwoud.
Pabidi wordt gerund door de Jane Goodall Foundation (JGF) ter bescherming
van de hier aanwezige chimpansees. JGF heeft hier vorig jaar een leuke huisjes
gebouwd voor gasten die met een gids op zoek naar chimpansees willen. We
blijven hier twee nachten. Het is nog niet zo bekend en de enige gasten zijn
mensen van hulporganisaties. Allemaal enthousiaste jonge mensen, waardoor
er op het terras een heel gezellig sfeertje ontstaat. We kletsen wat met
een groep Canadezen en de Nederlandse Mirte. Onze hut ligt midden in het
bos. Lekker ruim met een eigen balkon. Prima geregeld allemaal. Jammer dat
JGF eind van deze maand het management over moet dragen aan Oegandezen die
alleen geinteresseerd lijken in het geld dat met het exploiteren verdiend
kan worden.

Zondag 19 juli
----------------
We zijn vroeg op voor onze chimpansee tracking. Met gids John en vier Ieren
gaan we op pad. Na enig zoeken vinden we een chimpasee in een fruitboom.
Hij zit erg mooi, maar blijkt een eenling te zijn. Na drie uur gaan we terug,
zonder verder nog iets te vinden. Erg jammer. De grote groep van 80 schijnt
een paar maanden terug uit het gebied getrokken te zijn. Waarom weet niemand,
maar de mensen van Pabidi fluisteren dat het wel eens met de vele touristen
te maken kan hebben. Per dag zijn er 2 keer 2 groepen van 6 mensen op pad
en dat zou wel eens teveel van het goede kunnen zijn. In ieder geval halen
ze bij lange na de aangegeven 90% kans om ze te zien niet meer. Later horen
we dat de middaggroep helemaal geen chimpansees heeft gezien. Jammer, want
dit was een van de beste plekken om deze prachtige dieren te zien.

's Middags doen we een vogelwandeling. Eigenlijk zouden we die morgen doen,
maar we willen vroeg in de middag terug zijn in Entebbe en dat halen we dan
niet. De plek heet de 'Royal Mile' en is voor vogelliefhebbers een van de
beste plekken om bijzondere vogels te zien. Ik had me niet gerealiseerd dat
deze wandeling in een ander deel van Budongo forest is. We moeten eerst 45
minuten hobbelen naar Masindi en van hieruit met een summiere beschrijving
naar een dorpje 25 km verderop waar een gids ergens op ons wacht.

In Masindi hebben we voor het eerst in dagen weer bereik en bellen even
naar Nederland. Tot onze schrik ligt Ans in het ziekenhuis en het laat zich
aanvankelijk ernstig, maar niet levensbedreigend, aanzien. Aangeslagen bereiken
we de plek waar we met de gids hebben afgesproken. Via een klein pad rijden
we het Budongo forest weer in. De Royal mile is een lange rechte weg met
hoge bomen. De naam is zo bedacht omdat hier de koning van Oeganda vaak liep
en zich in het bos verstopte tijdens de strijd tegen de Engelsen. We zijn
op een ongunstig tijdstip van de dag. 's Ochtends is er veel meer leven in
de brouwerij. Af en toe vinden we een klein bruin vogeltje hoog in de boom
en we vragen ons na een uurtje af wat we hier in godsnaam doen. Alleen de
grote overvliegende neushoornvogels vinden we leuk. Dit tot verbazing van
de gids, want deze vogels kun je hier overal zien. Plotseling horen we vlakbij
een enorm gekrijs. Chimpansees! Zitten die hier dan?? De gids bevestigt het.
We willen er naar toe, maar we mogen niet van de weg af. Langzaam lopen we
op het geluid af. Plotseling komt er een chimpansee uit de bosjes! En nog
een, en nog een! Een groep van 25 dieren steekt de weg over en gaat vlak
voor ons rustig zitten. Overal om ons heen chimpansees!! We kunnen ons geluk
niet op. Op hun gemakje eten ze grote gele vruchten. We moeten zelfs wat
naar achteren om niet te dichtbij te komen. We genieten bijna een uur van
dit schouwspel. Dan besluit de leider dat het genoeg is en verdwijnen ze
een voor een weer de dichte jungle in. Iets verderop stonden de hele tijd
drie vogelaars. Ze keken niet op of om. Alleen als een grijs vogeltje langs
vloog werden de camera's gericht. De man heeft de pest in. Hij kwam hier
voor een speciaal vogeltje en heeft hem na een hele dag speuren niet gevonden.
We moeten ons haasten om voor donker terug te zijn. De gate van het park,
die om 18:30 dicht gaat, doen ze tegen zevenen gelukkig nog open. Pabidi
is nog 8 km rijden over het gatenpad, maar we redden het voor het pikkedonker
is.

De hele tent blijkt verlaten. Alle jonge bezoekers zijn terug naar Kampala
om morgen op tijd op het werk te zijn. Een bijzondere dag met een zwart randje.

Maandag 20 juli
------------------
We moeten om drie uur terug in Kampala zijn. Ongeveer drie uur rijden plus
de tijd die nodig is om door Kampala heen te komen. Rond elven verlaten we
deze oase van rust en rijden via Masindi naar Kampala. We hebben nog even
telefonisch contact met Anne Marie. Alles lijkt stabiel. Als we Kampala naderen
wordt het steeds drukker en chaotischer. Van verkeersborden hebben ze nooit
gehoord en borden met straatnamen al helemaal niet. Regelmatig vragen helpt,
maar naarmate het centrum nadert wordt de chaos steeds groter. We staan
constant stil en als we de afslag naar Entebbe road missen geven we het op.
Aan een bode bode (motor taxi) vragen we of hij ons voor wilt rijden naar
het verhuurbedrijf. Na nog eens een half uur zijn we tegen vieren eindelijk
op de plek van bestemming. Door dezelfdee chauffeuir als de heenreis (Bob)
worden we in Entebbe bij het hotel waar de groep vanavond samen komt afgezet.
Bob is heel vriendelijk en een aangename gesprekspartner, maar als hij bij
aankomst met een doorzichtig trucje drie keer zoveel benzinegeld wil laten
betalen vinden we em een stuk minder. Maar goed, deel een van de reis is
afgesloten. We zijn benieuwd hoe de komende drie weken met de groep zullen
zijn.

We zijn afgezet in Neul hotel. Om er te komen moet je over een kuilenpad
door een arme buurt. We vrezen wat er komen gaat, maar het blijkt een prima
hotel te zijn. We zijn de eersten. De groep landt om 20 uur. Na een uurtje
arriveert reisleider Rob met Henk en Ineke, die we in Den Bosch al tegen
gekomen waren.
Als Rob de groep op gaat halen, gaan wij met z'n vieren eten in een leuk
resturant aan het Victoria meer. De groep arriveert al om half tien. Op het
oog een heel leuk gezelschap. Rob vertelt in het kort wat we morgen gaan
doen en waar je in Oeganda allemaal aan moet denken. Hierna vloeit het bier
rijkelijk en liggen we pas om half twee op bed.
Ien en Jos@ 10:04 23-07-2009
DEEL 1
Hier eindelijk een eerste berichtje uit Oeganda. Het was niet makkelijk een (werkende) computert met internet te vinden. De eerste week zit er op
en we zijn inmiddels met de groep op reis. Een hele leuke groep van 5 stellen.
Dejongste is 41 en de oudste 61. Iedereen heeft ongeveer dezelfde interesses
en de eerste dagen waren heel erg gezellig.
Hier een uitgebreid verslag van de eerste anderhalve week.

De eerste week met eigen vervoer hebben we het ook fantastisch naar onze
zin gehad. Na de absurde "bonusvluchten" (Rotterdam-Londen-Amsterdam en dan
pas de gewone vlucht naar richting Entebbe scheelde 710 euro pp op de grote
vlucht !!) waren we zondagavond weer terug in Nederland. We overnachtten
in het vd Valk hotel. 's Avonds kwamen als verrassing Annemarie en Henri
langs en hebben we gezellig gegeten.

Aangezien de bagage al doorgelabeld was en we de instapkaarten naarEntebbe
in Londen al hadden gehad konden we heerlijk uitslapen en pas vlak voor vertrek
naar Schiphol. We vertrokken met 2 uur vertraging omdat ons vliegtuig kerosine
uit de vleugel lekte. Hierdoor werd er snel een ande vliegtuig geregeld.
Verder hadden we een voorspoedige vlucht en kwamen we ronde tienen en bijna
8 uur vliegen aan in Entebbe aan het enorme Victoria meer. Tot onze schrik
worden we verwelkomt door allerlei mensen met monddoekjes. Het is een controle
op de Mexicaanse griep. Veel stelt het niet voor. Je moet alleen een formulier
invullen dat je niet ziek bent, stempeltjke halen en door naar de douane.
Bij de griepstempeltjes is het een chaos. Iedereen staat met formulieren
te zwaaien om af te laten stempelen. Als je geen ellebogen hebt zou je er
uren laten nog staan.
Nadat de 100 dollar voor de visa is betaald zijn we als een van de eersten
buiten. Gelukkig is de bagage aangekomen. We hadden er een beetje een hard
hoofd in. In Amsterdam heeft de bagage een hele nacht in het depot gestaan
en was mijn koffer, ondanks het doorlabelen, gewoon op de lopende band gezet.
Goed dat we het even controleerden en de koffer aan een medewerker konden
geven, die het weer in het depot terug zou plaatsen.
Buiten staan er honderden mensen te wachten. Tussen de vele bordjs vinden
we die met onze namen er op. Keurig geregeld. Het hotel, de Bomas, is vlak
nast het vliegveld en we zijn er dan ook zo. Het is een gezellig hotelletje.
Na het inchecken 'scoren' we ons eerste Nile biertje op het heerlijk koele
terras.
We zijn blij dat er nauwelijks muggen zijn. Alleen als we naar bed gaan
zien we een tiental muskieten in ons muskietennet!

Dinsdag 14 juli
We worden vroeg opgehaald door Bob van 'Drive Uganda'. Hier hebben we de
komende week een auto gehuurd voor de trip naar het noorden. Bob brengt ons
naar het drukke Kampala, waar de vreselijk aardige April alle paperassen
afhandeld. We krijgen een vrij nieuwe RAV mee. Het is geen 4x4, maar is wel
een automaat waarmee je goed door mul zand kunt manouvreren.
Bob loodst ons even naar de weg naar Hoima en zijn we op pad! Vlak buiten
Kampala is het een vrij drukke weg met veel minibussen en irritante verkeersdrempels.
Langzaam raakt Kampala uit zicht en laten we de chaos achter ons. Oeganda
is een groen land en heel anders dan bv het droge Kenia. De weg naar Hoima
is vorig jaar geasfalteerd en dat scheelt een paar uur. We hebben de ruim
200 km dan ook binnen 3 uur afgelegd. Hoima ligt in het westen van Oeganda
en is een beetje de oliehoofdstad van het land. Overigens geen reden om de
straten te asfalteren of de kuilen in de weg te dichten. Vanuit Hoima rijden
we over een onverharde weg vol gaten naar de Lake Albert lodge aan het Albert
meer. Een hele slechte weg en over de 76 km doen we bijna 3 uur. De beloning
is groot. De lodge ligt direct aan het meer en we hebben een fantastisch
huisje met uitzicht. De kleurrijke vogels, waaronder prachtige bijeneters
en knalblauwe ijsvogels, vliegen massaal om ons heen. Er zijn ook twee Belgen
waarmee we gezellig op het verhoogde terras een biertje drinken. De lodge
ligt in een klein natuurpark, waar voornamelijk Uganda cobs (een soort antilope),
sierlijke oribi's (kleine gazelle) en warthogs (zwijnen) leven. Daarnaast
wordt er in het park olie gewonnen, bron van een machtstrijd tussen de natuurorganisaties
en oliewinners. Wie er gaat winnen lijkt me duidelijk. Het eten is fantastisch
en we genieten van dit echte begin van onze vakantie.
's Avonds is er op het meer een waar lichtspectakel. Vissersboten varen massaal
het meer op en lokken de vissen met lampen. Duizenden lampjes toveren het
meer om tot een sterrenhemel.

Woensdag 15 juli
--------------------
We hadden thuis een uitstapje naar een visserdorp geregeld, maar kiezen
vanmorgen voor een wandelig door het reservaat. De dieren zijn vrij schichtig
door de vele stropers die hier rond lopen en maken zich uit de voeten als
ze ons zien. Het vogelleven is uitbuindig en we zien vele kleurrijke soorten.
De mooisten zijn de felrode Bisshop wever, een langstaartige fladderaar en
natuurlijk onze favoriete bijeneters. Het is een heerlijke wandeling. Als
we bijna terug zijn komen we een groepje Colobus apen tegen. Deze apen zijn
zwart met grote helderwitte manen en een enorme witte pluimstaart. Eentje
speelt even als fotomodel boven op een struik. Tegelijkertijd komen we een
door de lodge groot gebrachte oribi tegen. Het kleine dier was door een hyena
gegrepen, waarna de staf van de lodge hem heeft gered en groot gebracht.
Het dier is tam en Ien kan hem wat gras voeren.

Na de wandeling rijden we terug naar Hoima en nemen de route via Lake Albert
naar ons grote doel van deze week, de Murchison Falls. De (om)weg moet spectaculair
zijn en een van de mooiste routes van Oeganda. Degene die dat geschreven
heeft was waarschijnlijk dronken, want het is een vrij eentonige weg met
slechts eenmaal even een uitzicht op Lake Albert. We krijgen helemaal spijt
van deze omweg als de weg heel erg slecht blijkt te zijn. Een lekke band
kan dan ook niet uitblijven. Bij de afslag naar B... Worden we er door wat
jongens op geattendeerd. Er is meteen actie. Ik krijg niet de kans zelf wat
te doen en met vereende kracht wordt de band verwisseld. Als het is gebeurd
blijkt de reserveband ook zacht te zijn. Gelukkig zitten we 7 km van B..
Af. Wat een geluk, want de volgende 100 km zijn we geen dorp meer tegen gekomen.
Met de halfzachte band rijden we langzaam naar het primitieve vissersdorp.
Daar wordt de plaatselijke mechanicien opgetrommeld. Hij gaat eerst even
de 'compressor' halen, dat een fietspomp blijkt te zijn. De man is straatarm.
Versleten schoenen van autoband en zijn kleren vol gaten. Binnen drie kwartier
is de lekke band geplakt en de zachte reserveband opgepompt en gecontroleerd
('geen gaatjes'). Met angst en beven vervolgen we onze weg.

Zonder verdere problemen komen we aan het eind van de middag aan in de Nile
Safari lodge. Een juweel van een onderkomen. We hebben een hutje op palen
met uitzicht op de Nijl, waar de nijlpaarden luidruchtig hun aanwezigheid
verraden. In de boom voor ons speelt een groepje apen (vervet monkeys). De
douche is het vermelden waard. Elke ochtend en op verzoek wordt er in een
ton heet water gegooid en kun je in de buitenlucht warm douchen. Het is hier
helemaal geweldig. Bij het restaurant kun je op sofa's genieten van het
uitzicht. 's Avonds is het complex verlicht met olielampen en hebben we een
heel romantisch diner.

Donderdag 16 juli
--------------------
We doen lekker rustig aan en gaan pas tegen de middag naar het aangrenzende
Murchison park. De Nijl stroomt door het park en we nemen vanaf het pontje
een boottocht naar de 17 km verderop gelegen Murchison watervallen. Vlak
voor we vertrekken komt er aan de overtkant een grote groep olifanten uit
het struikgewas om te drinken. Wat een begin! De boottocht is een van de
grootste attractries van het park. Hij duurt 4 uur, waarbij je vlak langs
de oever naar de waterval vaart. Aan het eind van de middag komen allerlei
dieren drinken en kun je vanaf het water je hart ophalen. De Nijl ligt helemaal
vol nijlpaarden. Aan de oever zien we buffels, antilopen en af en toe een
olifant drinken. Het vogelleven valt een beetje tegen. Natuurlijk zijn er
de zwart-witte ijsvogels en de talrijke visarenden, maar de vurig gewenste
carmine bijeneter laat zich niet zien.

De waterval zelf kunnen we vanaf 700 meter bekijken. Dichterbij gaat niet
vanwege de sterke stroming.
De terugtocht wordt midden op de rivier gedaan, waardoor je veel minder
ziet. Al met al een mooie boottocht, maar ik had me er door alle jubelverhalen
iets meer van voorgesteld.
Als we terug zijn bij de auto gaan we meteen terug naar de lodge. Heerlijk
relaxen op ons balkon. 's Avonds hebben we een speciaal plekje op het terras
gereserveerd voor de lunch. Heerlijk romantisch gegeten.
Hilde@ 20:15 20-07-2009
Hallo,

ik kwam op deze site door de mandala's van Ineke. Geweldig! Hoop dat jullie een heel fijne reis hebben en dat er nog veel mooie tekeningen zullen ontstaan.
Jan en Denise@ 12:04 19-07-2009
Lieve Ien en Jos,
Hoop dat jullie het naar jullie zin hebben(zal zeker lukken)!
Hier gaat alles z'n gangetje.
Liefs.
Peter en Virginie@ 10:29 12-07-2009
Hallo Ien en Jos
Veel plezier op jullie reis en we zullen jullie volgen via de site.
Groet Peter en Virginie
Cor@ 13:23 08-07-2009
Doe de gorilla's de groeten !!
Ans@ 13:22 08-07-2009
Lieve Ien en Jos, heel veel plezier en gezondheid. Veel liefs, moeder Ans
Jos van den Dool@ 11:22 04-07-2009
Hallo allemaal. Volgende week gaan we voor 4 weken naar Oeganda. Hier zullen we een week op eigen gelegenheid de Murchison Falls (natuurpark) in het noorden bezoeken. Door dit park loopt de Nijl. We hopen hier veel wild en prachtige vogels, zoals de kleurrijke bijeneters te zien. Ook gaan we in dit park met een ranger op zoek naar chimpansees. De laatste drie weken gaan we met een groep op stap. Een mooie rondreis, waarin we o.a. de befaamde gorilla trekking zullen doen.
De route kunnen jullie volgen op http://www.josvddool.nl/Paginas/Uganda2009_info.htm

Berichten: 46 t/m 60 van de 53.
Aantal pagina's: 4
Nieuwer1 2 3 [4]